Z całym szacunkiem dla licznej gromady Pań i Panów, sędziów, świadków i opisywaczy teatru, pragnę złożyć niski ukłon pewnemu wrocławskiemu krytykowi i wykładowcy Józefowi Kelerze, którego ostatnia książka "Teatr bez majtek" jest w naszych czasach zgoła nieoczekiwanym, zasługującym na uwagę wydarzeniem - pisze Jan Paweł Gawlik w miesięczniku Kraków.

Przeszłość teatru odkłada się zawsze w jego historii. A gdzie odkłada się poświęcona scenie krytyka? Jak to gdzie? - odpowiecie zapewne. Pamięć o krytyce odkłada się również w jej - to znaczy krytyki - dziejach i dokumentacji. Jeżeli jednak historia teatru na ogól pedantycznie opisuje rzeczywiste, towarzyszące mu wydarzenia, to historia krytyki ogranicza się najczęściej do kilku jej najwybitniejszych przejawów. Reszta zazwyczaj pozostaje milczeniem. Bierną obecnością na żółkniejących stronach. Bo kogo pozostawia nam w tej mierze ostatnie sześćdziesięciolecie? Na pewno Puzynę. Na pewno Kotta. Ale kogo jeszcze? Kogo na pewno? Tu opuszczamy wygodne obszary oczywistości i wkraczamy na grząski grunt przypuszczeń. Z całym więc szacunkiem dla licznej gromady Pań i Panów, sędziów, świadków i opisywaczy teatru, pragnę złożyć niski ukłon pewnemu wrocławskiemu krytykowi i wykładowcy Józefowi Kelerze, którego trwała obecność w czołówce w