Skoro się wyeliminuje z repertuarów prawdziwie twórczą dramaturgię współczesną, wtedy można każdy import ogłaszać za nowinkę artystyczną jak to u czynił Kijowski w programie do "Lata siedemnastej Lalki", Australijczyka Ray Lawlera, w przekładzie Gottesmana i reżyserii Makarewicza w Teatrze Dramatycznym Warszawy. Niestety, nic nie pomoże na siłę nowoczesna scenografia Wojciechowskiej. Sentymentalno - dowcipna sztuka o życiu takim, jakimi ono jest, nie wykracza poza obrazowość starego Jacka Londona, podlaną sosem psychologicznym w stylu Czechowa. W świetnym zespole aktorskim, który zdecydował się na grę naturalistyczno-psychologiczną, zgodną z tekstem, bardzo konsekwentni są Porębska jako Emma i Bąk jako Roo. Łuczycka i Dzwonkowski grają koncertowo końcówkę I aktu, czyli zalotów robotnika sezonowego do oczekującej na chłopa wdowy. Natomiast Ludwiżanki i Traczykówny wyraźnie było szkoda na ten dość ograny naturalizm, który u nas był nowin