Był jednym z "młodych gniewnych", których odkrył londyński Royal Court Theater blisko trzydzieści lat temu. Teatr założony przez pisarza Ronalda Duncana i reżyserów George'a Devine'a oraz Tony Richardsona, kierowany następnie przez Williama Gaskilla i Lindsay Andersona, dał młodym wówczas autorom szanse scenicznego sprawdzenia ich eksperymentów formalnych i tekstów o najbardziej drastycznej społecznie i obyczajowo tematyce. A ponadto prowadził edukację w zakresie warsztatu teatralnego, udzielał stypendiów w postaci rocznego etatu dla dramaturga, zapewniał debiutanckim sztukom obsady nierzadko z samych gwiazd aktorskich. Arnold Wesker okazał się w tym gronie bodaj najbardziej "gniewnym". W swej słynnej trylogii ("Kuchnia", "Rosół z pęcakiem", "Frytki do wszystkich dań") mniej dbał o fromę i walory sceniczne, śmiało brnął w ową "estetykę zlewu kuchennego", ogłaszając się rzecznikiem ideologii socjalizmu. Pochodził z ubogiej rodziny żydowskiej,