Cierpienie wpisane jest w każdy los człowieczy już w momencie narodzin. I towarzyszy mu od ko­lebki aż po grób. Motyw ludzkiego cierpienia w sztuce teatralnej występuje od chwili narodzin te­atru. I jest chyba tym co najsilniej stanowi o inter­akcji między widownią i sceną, między człowiekiem a teatrem. W relacji: teatr i ja temat cierpie­nia i zła uzyskuje wymiar ponadindywidualny. Od­wrotnie niż w życiu, gdzie tak naprawdę, to każdy cierpi w samotności. Właśnie zagadnienie cierpienia niezawinionego jest tematem spektaklu "De Profundis" opartego na biblijnej "Księdze Hioba" (w przekła­dzie Czesława Miłosza) i na "Pieśniach" Jana Kochanow­skiego. "De Profundis", pre­zentowany przez warszawski teatr Nowy w Piwnicy Wandy Warskiej, ma charakter monodramu. Monodramu utrzymanego w klimacie poe­tyckim z silnie zaznaczonym "piętnem" osobowości aktor­skiej wykonawczyni, Stanisła­wy Celińskiej. Dyskretna re­żyseria Bohdana Cybulskiego utrzymuje monodram