Gdzieś miedzy Wołgą a Ałtajem może sto lub dwieście lat temu żył sobie w zbytku i dobrobycie chciwy i bezwzględny właściciel stad - Gał­san. Jurta jego lśni śnieżną bielą, a we wnętrzu jej panuje zbytek i prze­pych. Lecz Gałsan jest ciągle niena­sycony bogactw i złota. Wyzyskuje więc pasterzy, którzy latami pracu­jąc u niego za darmo pomnażają je­go dostatek i "tuczą" go złotem, dro­gocennymi dywanami i wojłokami z sierści wielbłądziej. Pasterze ci, a wśród nich biedny i poczciwy Bair, mieszkają latem w przewiewnych szałasach, lub jurtach. Któregoś dnia Bair opuszcza Gałsana, pozostawiając w jego rękach krwawo zarobiony grosz trzech lat pracy. Po długich perypetiach Bair staje się właścicielem cudownego garnka. Dziwne to i zaiste ciekawe naczynie. Wrzucisz doń na przykład jedną monetę - otrzymujesz dwie. Z wrzuconą do wnętrza garnka suk­maną dzieje się to samo. I z każdym innym przedmiotem. Bair jest wiernym synem swego lud