Coraz częściej pojawiają się głosy o odkryciu Gał­czyńskiego przez teatr, o znakomitej racjonalistycz­nej celności jego satyry. Głosy o... realizmie "Zielo­nej Gęsi". Najzjadliwszy krytyk dziesięciolecia nazwał to przedsta­wienie intelektualną rewelacją. Słyszy się żądanie, aby właśnie krakowska scena kukiełkowa - obok teatru dramatycznego - re­prezentowała nas w Paryżu. Kształtuje się zgodna opinia o nieprze­ciętnych walorach przedstawienia i rośnie coś, co można by nazwać legendą "Groteski". Uchylmy się spod jej wpływu, wyzwalającego dla mniej nawet udanych rozwiązań powszechny, nie­kontrolowany aplauz i zastanówmy się nad tym co dobre, a co złe. Przede wszystkim: wybór autora. Wybór autora dla teatru i teatru dla autora. Połączenie zróżnicowa­nej drwiny Gałczyńskiego, operu­jącej całą feerią gatunków i typów humoru, niekonsekwentnej i uroczej, absurdalnej i racjonalistycznej z wyrafinowanym komizmem tego teatru dało w e