Dramaturgia Edwarda Bonda znajduje dla siebie dobrą pożywkę w mitach. Tak było w "Lirze", tak jest w "Kobiecie", dramatach zaprezentowanych w kilkuletnim odstępie w warszawskim Teatrze Współczesnym. Sięgając po mit króla lira, angielski dramaturg nawiązywał do wątków słynnej tragedii swego wielkiego rodaka Wiliyama Szekspira. Posługując się po trosze groteską, nie przedrzeźnia wszelako Szekspira, ale w mit wpisywał swoją diagnozę współczesnej sytuacji ludzkiej: niemożliwość porozumienia, skazanie na wieczną samotność i wieczną walkę bez celu. "Kobieta" nawiązuje do ogromnej rodziny Literackiej wywiedzionej z Homera i jego wielkiej anegdoty Trojańskiej. I znów Bond nie traktuje materiału czy też inspirującego wątku jako okazji do popisu warsztatowego, ale raczej jako możliwość - właśnie przez mit - wypowiedzenia się o wartościach uniwersalnych. Tym razem rzecz tyczy spraw ostatecznych: życia i śmierci, wojny i pokoju, odpowiedzialności j