Nie zabrakło tu najbardziej drastycznych tematów, z zadawaniem śmierci młodym przez młodych włącznie. A obok - po­ważna refleksja filozoficzna, powtórki z naj­bardziej klasycznych literacko-kulturowych tropów i mitów. Warto wsłuchać się w te głosy i wy­ciągnąć z nich wnioski repertuarowe. Warto traktować dzieci poważnie, bo na to zasługują. Nie chcę być źle zrozumia­na, nie tępię, broń Boże, beztroskiej zaba­wy i rozrywki ani nie postuluję wyrugowa­nia tradycyjnej teatralnej literatury dla dzieci. Ale jednocześnie drażnią mnie utyskiwania, że to "zbyt trudne", tamto "zbyt poważne", a owego dzieci "nie zro­zumieją". One rozumieją dużo więcej, niż nam się wydaje. A jeśli nawet nie do końca przyswajają pewne treści intelektu­alnie, prawdę przekazu emocjonalnego chwytają w lot. I - o ile tylko teatr jest dobry - zawsze coś z niego wynoszą: a to pamięć fascynujących obrazów, a to zachwyt nad doskonałym aktorstwem, a to przeżyci