"Wujaszek Wania" w reż. Wieniamina Filsztyńskiego w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Aneta Kyzioł w Polityce.

Rosjanin Wieniamin Filsztyński, wykładowca metody Stanisławskiego w petersburskiej akademii sztuki teatralnej, wystawił w warszawskim Teatrze Polskim "Wujaszka Wanię" Antoniego Czechowa. Czterogodzinne widowisko wydaje się wiernie podążać za dramatem Czechowa: cztery akty, trzy antrakty, parujący samowar, aktorzy w kostiumach z XIX w. Jest to jednak wierność powierzchowna, co do litery, a nie sensu. Zamiast czechowowskiej atmosfery melancholii, jest zwykła nuda. Zamiast z wierzchu spokojnych, ale wewnątrz rozdygotanych bohaterów, do których dawno dotarło, że przegrali życie, ale ostatni raz w życiu zyskują cień nadziei na zmianę, a potem już tylko czekają na koniec - kukły ze sztuczną emfazą wygłaszające frazy o beznadziejnie mijającym życiu, nudzie i potrzebie pracy. Aktorzy Polskiego najwyraźniej okazali się odporni na metodę przeżywania (jak zresztą na wszystkie inne, co poświadczy każdy, kto widział jakikolwiek spektakl na scenie przy Karasia