Znakomite przedstawienie "Na czworakach" Tadeusza Różewicza w reżyserii Jerzego {#os#1115}Jarockiego{/#} otworzyło mi na powrót oczy na te­mat, który - także w licznych już wersjach Różewiczowskich - sprzy­krzył mi się, zbladł, który wydawał mi się w gruncie rzeczy drugorzędny, marginalny, incydentalny: temat pisarza w świecie współczesnym. Jarocki nadał tekstowi Różewicza ta­ką siłę i wyrazistość, taką mu nadał wagę, tak mnie nim zajął, żem sobie zadał pytanie, czy nie jest to przy­padkiem w tym momencie kultural­nym jedyny temat autentyczny, to znaczy jedyny, który wychodzi poza literaturę, jedyny, który nie jest przedmiotem zimnej obróbki literackiej, ale twórcę i czytelnika rzeczywiście angażuje, i rzeczywiście oby­dwu zawstydza. Straszny pokój - ni to pracownia, ni cela szpitala wariatów - pełen widomych śladów szaleństwa i przed­miotów wytworzonych przez manie, ni to sala tortur, w której wszystko co jest, przeznaczone j