Rymkiewiczowska najsłynniejsza imitacja trafiła do tv, czyli pod strzechy - "Księżniczka na opak wywró­cona" - dowolny przekład, a raczej "próba odtworze­nia oryginału innym językiem" calderonowskich aż dwu utworów o swoistym dworskim qui pro quo - to maciupeńki traktat filozoficzny o maskach i pozorach, rzeczywistości i ułudzie. "Księżniczka..." grywana czę­sto w teatrze wymaga nie lada umiejętności reżyser­skich i aktorskich, ma bowiem to odwołujące się do Calderona cacko wdzięk i dowcip swoistej comedii delle'arte (zamiana ról, nieporozumienie, afery miło­sne książąt i sług) nie przestając być humorystycz­nym wykładem względności faktów wszelkich. Dialo­gi skrzą się tu od paradoksów, dialogi Rymkiewicza, bo Calderon im jedynie z daleka patronuje... Gdańska premiera w tv wypadła nadspodziewanie udatnie. Reżyser, sam świetny jako Fabio, postawił na lekkość i dowcip, nie "dodając głębi" jak to czę­sto robiono z ambitną "Księ�