JUŻ prawie 70 lat mi­nęło od prapremiery operetki Emmericha Kalmana "Księżniczka Czardasza", która stała się jego największym, nie pobitym później sukcesem, a jednocześnie jednym z najlepszych, naj­piękniejszych - obok "We­sołej wdówki" - przykła­dów nowszej operetki wie­deńskiej. Kalman wspaniale wczuł się w atmosferę austro-węgierskich salonów, a posia­dając przebogatą inwencję melodyczną potrafił stworzyć w swoich operetkach wiele znakomitych przebojów zna­nych wszystkim i wszędzie. Muzykę swoją opierał w dużej mierze na folklorze węgierskim i cygańskim, po­siadał świetny nerw scenicz­ny, wyczucie efektu i og­romny temperament. Te właśnie cechy charakteryzu­ją "Księżniczkę Czardasza", osnutą na ogranej, lecz zawsze wywołującej żywszy oddźwięk u słuchaczy, hi­storii miłości młodego ary­stokraty do dziewczyny bez hrabiowskiego tytułu - hi­storii kończącej się szczęśli­wym małżeństwem obojga zakochanyc