Giraudoux, Cecteau czy Anouilh, opracowując starożytne mity dla sceny, podkreślają przede wszyst­kim ich ogólnoludzki, filozoficzny charakter, rozbudowują je i aktua­lizują, szukając przy tym nowych rozwiązań formalnych. Szczególnie chętnie posługują się anachronizmami. Po podobnej linii idą nie­którzy nasi dzisiejsi autorzy dramatyczni, np. Flukowski, autor "Ody­sa u Feaków", czy przede wszyst­kim, Świrszczyńska w swoim "Or­feuszu ". W inny sposób tematy starożytne opracowuje Ludwik Hieronim Morstin. Zachowuje on pozory realizmu scenicznego, koloryt lokalny, w realiach trzyma się dość wiernie mi­tów. Równocześnie jednak z tradycyjnych opowieści wydobywa ich bardzo ludzką, zawsze aktualną treść i uprawia rewizjonizm. W wystawionej w pierwszym roku po wojnie "Penelopie" zajął się zaga­dnieniem stosunku legendy do rze­czywistości - podobnie jak w zu­pełnie inny zresztą sposób, Szania­wski w "Żeglarzu"'. Wznowiona ostatnio w Teatrze im.