Tradycja teatrów plenerowych, teatrów "pod gołym niebem", jest tak stara jak sam teatr. Od czasów Peryklesa, sześciodniowe Wielkie Dionizje rozgrywały się u stóp ateńskiego Akropolu. Do dzisiaj można oglądać zbudowany około 350 roku przed Chrystusem imponujący teatr w Epidaurze z gigantyczną, muszlową widownią na 60 rzędów. Także teatr elżbietański, teatr boskiego Szekspira - jak napisałby Horzyca, był teatrem otwartym, przynaj­mniej do roku 1620. Dotyczy to również rekonstruowanej właśnie staraniem Fundacji Theatrum Gedanense, XVII-wiecznej, gdańskiej Szkoły Fechtunku, najstarszego budynku teatralnego w Polsce. W wieku XX największą sławę zdobył sobie plenerowy, coroczny festiwal tea­tralny w Salzburgu. To tutaj, na dziedziń­cu katedralnym, Max Reinhardt przygo­tował w roku 1920 legendarną premierę "Jedermanna" Hofmannsthala - a także "Fausta" Goethego i "Snu nocy letniej" Szekspira. Skala przedsięwzięć masowe­go teatru plenerowego w ra