Pustka, smutek, nuda, zwy­kła nuda, postacie zapatrzo­ne we własny los. Egocen­tryzm, niczemu nie służąca wiwisekcja duchowa. Życie pełne niemocy, bezwolne - to motywy przewodnie wszy­stkich dramatów Czechowa, także "Trzech sióstr" i "Me­wy". "Trzy siostry" były sztuką bardziej przejrzystą. Wewnę­trzne dramaty postaci są w niej stopniowane w zależ­ności od życiowych doświad­czeń, wieku. "Mewa" już nie jest taka jednoznaczna, kla­rowna; tutaj każdy dramat ry­suje się odrębnie - bohate­rów nie dzieli bowiem tylko dystans wieku i doświad­czeń, ale nade wszystko róż­nica wrażliwości, duchowych oczekiwań, doznań, potrzeb. Spośród inscenizacji tej sztuki najbardziej utkwiła mi w pamięci ta sprzed trzyna­stu laty, wystawiona w Tea­trze Ateneum przez Janusza Warmińskiego z Aleksandrą Śląską jako Arkadiną, Kry­styną Jandą jako Zarieczną, Jerzym Kamasem jako Tri­gorinem i Andrzejem Sewerynem w roli Trieplewa, zaś Czesławem Wołłe