"Dużo wewnętrznego opisu. Mało dialogu. Dramat wybo­ru, ale bez zewnętrznych fa­jerwerków" - oto lapidarna autorecenzja metody pisar­skiej Władysława Terleckiego. Nie interesują go historyczne panoramy pełne bitewnego zgiełku, jak batalistyczne płótna Matejki. Jest mistrzem detalu, precyzyjnie wybranego zbliżenia. Pozbawiony epic­kiego rozmachu szczegół za­trzymany w "literackim kad­rze" - to pretekst do pasjo­nujących analiz, prób prześwietlenia wyborów i prze­znaczeń ludzi poddanych pre­sji polityki i historii. Czasem, aby osiągnąć cel, Terlecki szuka nowego sposobu wypo­wiedzi. Stąd głośna przed la­ty powieść "Spisek" i ukoń­czona w 1986 roku sztuka "Krótka noc". Obie poświęco­ne wydarzeniom, które w kwietniowy poranek 1863 ro­ku doprowadziły do śmierci jednego z najzdolniejszych przywódców powstania: Ste­fana Bobrowskiego. 23-letni komisarz Warszawy, główny animator obozu Czerwonych, od pierwszych chwil powsta­nia dawał dowody