Teatr Wielki w Łodzi mieszczący się w gmachu przy Placu Dąbrowskiego, zbudowanym w latach 1949 -67 wg projektu Józefa i Witolda Korskich oraz Romana Szymborskiego, jest artystycznym kontynuatorem Opery Łódzkiej, powstałej z inicjatywy Stowarzyszenia Przyjaciół Opery z jej głównymi przedstawicielami: Sabiną Nowicką, Władysławem Raczkowskim, Tomaszem Kiesewetterem i Mieczysławem Drobnerem.
Premiera "Strasznego dworu" Stanisława Moniuszki 18 października 1954 roku, w reżyserii Jerzego Merunowicza i pod batutą Władysława Raczkowskiego była "pierwszym dzieckiem" nowej instytucji (oficjalnie powołanej do życia decyzją Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi z dnia 1 lipca 1954 roku). Przez ponad dziesięć lat Opera Łódzka prezentowała swoje spektakle na scenach Teatru Nowego i Teatru im. S. Jaracza, by w 1966 roku otrzymać nową nazwę i gmach - Teatr Wielki w Łodzi. Pod dyrekcją Stanisława Piotrowskiego (dyrektor naczelny) i Zygmunta Latoszewskiego (dyrektor artystyczny), zainaugurowano artystyczną działalność czterema (dzień po dniu) premierami: Halką Stanisława Moniuszki - 19 stycznia 1967, "Kniaziem Igorem" Borodina, "Strasznym dworem" Moniuszki i "Carmen" Bizeta. Do końca sezonu 2015/2016, Teatr Wielki przedstawił publiczności 306 premier. Bogaty repertuar Teatru Wielkiego tworzyli tej miary artyści, co - reżyserzy: Roman Sykała, Kazimierz D