Marta Fik stwierdza: "Jest dramatopisarzem (tu pada nazwi­sko), który dostarcza teatrowi sztuk nie tylko dobrze napisanych, ale i wyreżyserowanych. Co więcej "reżyserskie" i "scenograficzne" di­daskalia przylegają tu w sposób idealny do tekstu głównego". Poch­wała przeznaczona - zdawałoby się - dla Różewicza. Przecież to jego "Akt przerywany" z 1964 roku skła­dał się w 3/4 z didaskaliów. Jednak nic bardziej mylącego. Mowa jest bowiem o autorze, którego teksty są bardzo "literackie" a jednocześnie - "teatralne", którego cenią zarazem i krytycy, i publiczność; mowa jest o Mrożku. Właśnie to jego didaskalia mimo (a może właśnie: dzięki) swojej la­pidarności są tak istotne dla rozu­mienia i inscenizowania tekstów. Zwięzłości towarzyszy precyzja; au­tor kilkoma zaledwie zdaniami usta­wia sytuacje, pisząc jednocześnie, jak inscenizacja wyglądać nie po­winna. Brak zaufania do naiw­nych - jego zdaniem - reżyserów? Dbałość o właściwy