Jest to widowisko podobne w cha­rakterze do wystawionych na po­czątku tegorocznego sezonu teatral­nego w Melodramie "Godów wesel­nych". Można by je nazwać rewią scenek obyczajowo-społecznych od XVIII wieku do naszych czasów. Każda ta­ka scenka, to uplastyczniona teatral­nie popularna piosenka, taniec, dia­log i monolog - albo wszystko to zmieszane razem, mające wyrazić w scenicznym skrócie najbardziej cha­rakterystyczne cechy obyczajowo­ści szlacheckiej, żołnierskiej, ludu warszawskiego, drobnomieszczańskiej cyganerii artystycznej, lumpenproletariatu i proletariatu. Inscenizator i archiwariusz tych tekstów nazwał je słusznie "obraz­kami śpiewającymi". Ideowo-społecznym komentarzem do każdego z tych obrazów jest "rozmowa przed kurtyną",między wędrownym handlarzem piosenek, dziewczyną prowadzącą świetlicę robotniczą, poszukującą odpowiednich popularnych tekstów oraz panną z prywatnej inicjatywy, z nudów szukającą sensacji w tek­stach pi