Drukowany przed kilkoma miesiącami w Dia­logu monodram Marka {#os#5860}Koterskiego{/#} doczekał się swej prapremiery. Trzeba przyznać, że jest to wydarzenie znaczące wobec ciągłych narzekań na brak współczesnych tekstów dramatycznych. Mała, sklecona na prędce scenka w foyer teatru, uboga scenografia: dwa stare krzesła, parawan powleczony czarnym płótnem, to główne rekwi­zyty, w których istnieje monolog Koterskiego. Jego dosadna i brutalna opowieść o rozterkach naiwnego inteligenta - idealisty, jest jednocześnie opowieścią o doskwierającej nam codziennej sza­rej rzeczywistości. Odtwórca monologu, Piotr {#os#688}Różański{/#} sprawnie przeistacza się w nieszczęs­nego inteligenta, zaś śpiewane przez niego pio­senki z atrakcyjną muzyką Andrzeja {#os#3919}Zaryckiego{/#} zasługują na szczególną uwagę. Zdecydowanie ujemną stroną spektaklu jest miejsce, w jakim jest grany. Jasny wystrój foyer, prawie pełne oświet­lenie sprawia, że brak tutaj