Tom waży blisko pięć kilogramów, prezentuje 944 obrazy: zdjęcia ze spektakli, rysunki, szkice, "bazgroły" jest koncepcją auto-autorską. Powstawał przez trzy lata, obejmuje czterdzieści lat pracy artystycznej na którą złożyło się przeszło osiemdziesiąt inscenizacji. To autoportret i zarazem portret wielokrotny Jerzego juka Kowarskiego - scenografa, teatralnego brata syjamskiego zmarłego nie tak dawno Jerzego jarockiego - o książce "Zabawa w Teatr" pod red. Doroty Buchwld pisze Hanna Baltyn w Nowych Książkach.

Jarocki jako reżyser był genialnym interpretatorem i adaptatorem autorów zwanych współczesnymi (Witkacego, Gombrowicza, Różewicza i Mrożka), z nielicznymi wycieczkami w przeszłość (Goethe, Calderon, Czechow). Juk Kowarski związany był z nim od 1975 r., kiedy to razem zrobili w krakowskim Starym "Wiśniowy sad". Zakochanemu w teatrze Konrada Swinarskiego studentowi Słobodziankowi to "klasyczne" przedstawienie się nie podobało. "Zapamiętałem jednak przede wszystkim obraz po podniesieniu kurtyny: pusta przestrzeń, podłoga z prostych, jasnych desek, jasne ściany, dwa okna w głębi i krzesła. Każde krzesło inne. Te krzesła zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Dlaczego są różne? Co to? Rosyjskich ziemian nie stać na komplet jednakowych krzeseł? O co chodzi?". Dalej autor tych słów zwierza się, że do dziś sam gromadzi w domu różne krzesła, bo krzesło to jakby cień dawnego siedzącego na nim człowieka. Komunikujemy się z nim, z jego uczuciami właśnie