Wcześniejsze w dorobku Gustawa Holoubka telewizyjne adaptacje drama­tów romantyzmu ("Mazepa" i "Beatrix Cenci") pozwalały przypuszczać, że sięgając po jedną z kluczowych pozycji literatury narodowej reżyser obdarzy nas przedstawieniem klasycznie doskonałym, jakimś modelowym kształtem tego dramatu wielkiej poezji i pasji politycznej. "Kordian" Holoubka w swej ascetycznej urodzie był widowiskiem bardzo sugestywnym i bardzo zarazem dalekim od wyobrażeń o idealnym wzorcu inscenizacji dramatu romantycznego. Układ tekstu i ogólna forma spekta­klu świadczyły, że ambicją reżysera było stworzenie struktury przejrzystej i klarownej dla pokazania, syntetycz­nie traktowanego, tragizmu polskiego losu narodowego, którego Kordian ja­wi się symbolem i ucieleśnieniem. Z założenia tego wyniknęła rozstrzy­gająca o charakterze inscenizacji de­cyzja usytuowania problematyki dzie­ła Słowackiego poza określonym kon­tekstem historycznym. Holoubek "wy­ciął" więc z