Na czworakach Tadeusza Różewicza i Jerzego Jarockiego w Teatrze Dramatycz­nym* jest w porównaniu z innymi pre­mierami, jakie można oglądać w stolicy, przedstawieniem wybitnym. Jest przedstawieniem wybitnym także gdy rozważać poszczególne jego elementy. Wyobraźnię inscenizatorską Jerzego Ja­rockiego. Świetne wyczucie intencji re­żyserskich i talent Kazimierza Wiśniaka. Muzykę Stanisława Radwana. Grę Zbig­niewa Zapasiewicza i Ryszardy Hanin, zdolności wokalne Józefa Nowaka, akro­batyczną zręczność Tadeusza Bartosika i Andrzeja Szczepkowskiego. Oraz - w pierwszym rzędzie - zalety teatralne dra­matu Tadeusza Różewicza **, które warunkują wszakże sukcesy pozostałych artystów. Ale gdy spektakl ten oceniać jako całość i to całość, której wartości nie po­winno się mierzyć cudzą słabością, wybitność nie wydaje się już tak niewątpli­wa. Lub inaczej: właśnie owa wybitność (bo nie jest to widowisko przeciętne pod żadnym względem