W ostatnich dniach listopada, dokładnie w czterdziestą roczni­cę premiery "Wesela" w wykona­niu Teatru Wojska Polskiego lubelski Teatr im. J.Osterwy uroczyście świętował. Dwudnio­we uroczystości odbywały się wedle powszechnie wiadomej ju­bileuszowej etykiety, z przemó­wieniami, gratulacjami, odzna­czeniami, obecnością ważnych gości, bankietem i podsumowa­niem zasług, to znaczy wszyst­kiego, co przy takich okazjach zwykło się poczytywać za zasłu­gi. Zasadniczym punktem owego świętowania była premiera "We­sela" w reżyserii Ignacego {#os#863}Gogo­lewskiego{/#}. Kiedy teatr sięga po ważną literaturę sceniczną, chciałoby się, aby miał po temu jakiś głębszy, istotny powód, u­zasadniający ten gest. Ale powo­dy, jak wiadomo, bywają u nas najczęściej jubileuszowo-świąte­czne albo (to może nawet lepsze) żadne. Zasadniczą cechą lubelskiego przedstawienia jest wierność dramatowi albo, ściślej mówiąc, didaskaliom w zakresie wizji