Po ćwierć wieku z okładem wróciło na stołeczne deski "Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza. Warto przypo­mnieć, że prapremierowe przedstawienie z Teatru Małe­go w reż. Tadeusza Minca gra­no ponad 550 razy, a ten nie­bywały sukces frekwencyjny powtórzył swoim spektaklem Kazimierz Braun we wrocław­skim Teatrze Współczesnym. Rzadko się zdarza, aby nowa rodzima sztuka została tak przyjęta przez publiczność, co więcej - zyskała ona spore zainteresowa­nie także w Europie i USA. Ta­jemnica tego głosowania nogami polegała nie tylko na wyborze podniecającego tematu tabu, ale w równej mierze na sposobie jego uformowania, dla którego komizm, ironia, pastisz były pre­cyzyjnie dozowanymi przypra­wami. Inaczej mówiąc - Róże­wicz obrał metodę argumento­wania na sposób komediowy, uciekając od dydaktyzmu, moralizowania, rozdzierania szat ukazał autentyczne demony seksualnego dojrzewania, kłopo­tów z tożsamością seksualną, a wreszcie rozmai