Inscenizacja "Dożywocia" Aleksandra Fredry, komedii po­wstałej w 1835 r., należącej obok "Zemsty", "Pana Jowialskiego" i "Ślubów panieńskich" do panteonu najczęściej wysta­wianych arcydzieł tego autora, jest pierwszą premierą w tym sezonie na dużej scenie Teatru Polskiego. W "Dożywociu", utworze, który mógłby nosić ty­tuł "Jak sprzedać córkę za dłu­gi?" komediopisarz przedstawił karykaturalny obraz sobie współczesnych, krytykując naj­ostrzej chciwość. W "Dożywociu" brzęczy mo­neta, a gra toczy się o długi, pro­centy i weksle. Nie chodzi przy tym oczywiście o to, co ludzie robią z pieniędzmi, ale raczej od­wrotnie - co pieniądze mogą zrobić z przedstawicielami na­szego gatunku. "Typy fredrowskie bywają czę­sto niegodne jego uśmiechniętej pobłażliwości, a bodaj najdobitniejszym tego świadectwem ostatnia przed zamilknięciem komedia Dożywocie" - napisał w "Pol­skim słowniku biograficznym" Kazimierz Wyka. Mimo iż temat utwor