Nasza niecierpliwość w cze­kaniu na kolejne premiery warszawskiego Teatru Wiel­kiego ma swoje logiczne uza­sadnienie: jest to bowiem sprawa wzbogacania (lub zu­bożania) naszej reprezentacyj­nej sceny operowej w kraju o pozycje, które wyznaczają jej poziom, kształt artystycz­ny i zamierzenia repertuaro­we. Konsekwencja z jaką, ostatnimi szczególnie czasy, buduje się ten program z wielkich pozycji tzw. "żelaz­nego repertuaru", przypomi­na nam, jak nadal jeszcze - mimo stuletnich tradycji - jest to teatr młody, który wszystko stale musi zaczynać od początku. Trudno byłoby sobie zresztą wyobrazić nasz Teatr Wielki bez takiej pozycji, jak "Tosca"; nie tylko cenionej dla swych walorów muzyczno-dramaturgicznych, ale cieszącej się zawsze i wszędzie olbrzymim powodzeniem u pu­bliczności. Wystarczy zresztą sięg­nąć do historii (i tej dawnej i nowszej) aby przekonać się jak często, w różnych realizacjach i obsadach pojawiała się ona na warszawskiej sce