Jak można było się przekonać z lektury jednego z ostatnich numerów "Dialogu", Zygmunt Hübner, znany dotąd jako dyrektor teatrów, od ponad dziesięciu lat kierownik artystyczny praskiego Powszechnego i wybitny reżyser, napisał sztukę dramatyczną. Sztuka trzyma uwagę czytającego w napięciu do ostatnich dosłownie dialogowych kwestii. I jest - pod klarownie spreparowanym kostiumem historycznym, ba, zgoła antycznym - z gatunku tych wiecznie współczesnych. W Ludziach cesarza - tak brzmi bowiem tytuł - autor sztuki stawia przed nami kilka podstawowych kwestii historii człowieka. Idzie Hübnerowi najwyraźniej o kwestie tyczące się kondycji moralno-etycznej i egzystencjalnej naszego kruchego gatunku. Powiedzmy od razu, że wytrawny praktyk sceny ubiera owe cokolwiek patetyczne z ich natury kwestie w bardzo przewrotne, związane z polityką realia... Tego rodzaju egzemplifikacją "z krwi i ciała" (chodzi o autentyczne postacie uwikłane w politykę, i to postacie znane