"Dom Bernardy Alba" Federico Garcii Lorki, ostatni dramat poety, to zarazem jego najwybitniejsze dzieło dramatyczne. Po raz pierwszy trafił na scenę w roku 1945 w Buenos Aires i od tego czasu rozpoczęta się je$o światowa kariera. POLSKA prapremiera "Domu" miała miejsce we Wrocławiu, trzydzieści lat temu. Jeszcze w tym samym roku wystawiano dramat w Starym Teatrze i w Teatrze Polskim w Poznaniu. Jak się okazało, nie była to sezonowa fascynacja, skoro w minionym trzydziestoleciu "Dom" doczekał się szesnastu wystawień, a do teatralnej legendy przeszły aktorskie kreacje Marii Dulęby, Zofii Małynicz i Ryszardy Hanin (warszawski Teatr Kameralny, 1959 r.). Zasłużenie wysoka pozycja "Domu Bernardy Alba" w repertuarze teatralnym jest rezultatem kilku szczególnych cech tego dramatu. Po pierwsze, ten właśnie utwór Lorki ujawnia najpełniej stylistykę jego dramaturgii, będącej stopem naturalizmu, witalizmu z poetycką nastrojowością i andaluzyjskim kolorytem. Po wtó