Twórczość Leonida Andrejewa (1871-1919) otwiera nowy, po Czechowie, rozdział w dziejach rosyjskiej dramaturgii. Po zachłyśnię­ciu się naturalistyczną imitacją życia na scenie nadszedł czas na "...wielki przełom (...) żeby od cichych, łagod­nych i subtelnych nastrojów przejść do ostrych, wyraźnych i gniewnych dźwię­ków trąby (...). Od strony zewnętrznej to stylizacja. Charaktery i sytuacje po­winny być zredukowane do swych za­sadniczych idei, uproszczone, a jedno­cześnie pogłębione dzięki brakowi zbędnych, drugorzędnych szczegółów. Stąd pełna swoboda posługiwania się i symbolem, i naturalizmem, i milcze­niem, i monologiem, i czym potrzeba. Fałszywa logika naturalizmu i symbo­lizmu zostaje zamieniona logiką sztu­ki, w której wszystko służy jednemu - potędze ekspresji artystycznej". Tak pi­sał Andrejew w liście do jednego z ide­owych przywódców MChAT-u Niemirowicza-Danczenki. Te teoretyczne założenia zrealizował pisarz w kolejn