Decyzja Jerzego Zegalskiego, by wystawić na katowickiej scenie "Kaligulę" - lecz nie w wersji wielokrotnie obecnej w polskich te­atrach - lecz młodzieńczej, nowo odkrytej, była w pierwszej chwili dość zaskakująca. Sztuka Camusa funkcjonuje w polskiej tradycji jako tekst o okre­ślonej wymowie: studium władzy i tyranii. Kon­tekst czasów w jakich pojawiła się na naszych scenach w okresie po Październiku, wywołuje rów­nież określone skojarzenia. Tytułowy bohater jest więc w tym ciągu realizacji przede wszystkim ty­ranem, którego sama obecność stanowi zagrożenie dla wszystkich, nawet jeśli otoczenie pogodziło się z utratą wolności i praw wyboru. A tymczasem okazało się, że istnieją pod tym samym tytułem właściwie dwie sztuki Camusa, niby te same, lecz różne jak klimat czasu, z którego wynikły. Pisząc kolejnego "Kaligulę" Albert Camus mo­cował się nie tylko z poprzednim tekstem - moco­wał się z sobą i z wyznawaną filozofią istnienia: