Wiersze i proza Mirosława Białoszewskiego odkry­wają wiele swoich tajemnic w głośnym czytaniu, a właściwie w mówieniu. W niezapomniany sposób zinterpretował je sam autor. Inspirację do swych utwo­rów znajdował w najbliższym otoczeniu. Obserwował ludzi, słuchał rozmów. Zwracał uwagę nie tyle na treść, co na sposób mówienia. Wsłuchiwał się w ję­zyk potoczny, mówiony i z niego tworzył materię swo­jej poezji i prozy. Uczeni językoznawcy i filozofowie już dość dawno odkryli, że w języku jakim mówimy, odbija się nasze widzenie świata. Utwory Białoszewskiego, dzięki spo­żytkowaniu mowy potocznej, pokazują więc potoczne widzenie świata, rzeczywistość widzianą oczami tzw. szarego człowieka, człowieka z tłumu, a przecież tak­że indywidualnej osoby. Jest to literatura jedyna w swoim rodzaju, bowiem dzięki swej metodzie może zanotować niedostępne w inny sposób obszary świadomości społecznej. Jest to także literatura nad wyraz te