TEATR klasycznej Grecji do dziś olśniewa świetnością poetyckiego natchnienia, zdumiewa głębią myśli. Rzecz prosta, ów teatr sprzed 24 wieków jest zjawiskiem z gruntu odmiennym od teatru epok późniejszych, całkowicie odmiennym w formie i w artystycznym odczuwaniu swej widowni. Toteż adaptowanie, uwspółcześnianie treści i formy teatru starogreckiego wyparło w znacznej mierze dzieła oryginalne. Od Francuzów - Giraudoux i jego następców - poszła na cały świat wskrzeszona moda uwspółcześniania tematów, fabuł teatru antycznego. W Polsce mamy antyk Wyspiańskiego. Nie czarujmy się: widz dzisiejszy woli "Muchy" Sartre'a niż "Oresteję" Ajschylos i Antygonę Anouilha niż Antygonę Sofoklesa. To poniekąd zrozumiałe.

Niemniej, od czasu do czasu, od święta, dla honoru domu, podejmują szanujące się teatry wznowienia oryginałów tragedii czy komedii attyckiej. Przedstawienia te miewają z reguły tzw. succes d"estime, krytyka je chwali, minister nagradza ambicje, a publiczność... zawodzi. Retoryka na koturnach, statyczny patos, ateatralne eksponowanie chórów zraża, odstrasza przeciętnego widza. Patrzy on z zabobonnym szacunkiem na starożytną relikwię, ale słucha jej znudzony, ale że przymusu uczęszczania do teatru nie ma, woli się trzymać od niej z dala. Aby więc przełamać impas - przykry, zgoda, lecz niewątpliwy - trzeba do utworów antycznych podchodzić bez obciążeń belferską wiedzą o starożytnym teatrze, jego szczególnych właściwościach i osobliwościach, trzeba utwór antycznego pisarza zbliżyć do teatralnych pojęć i przyzwyczajeń widza nowożytnego. Słowem, trzeba taki utwór traktować jako dzieło żywe i dla widzów jak najbardziej żywych, uwalni