Warszawski Teatr Dra­matyczny wystawił szek­spirowskiego "Juliusza Ce­zara" w adaptacji tekstu i reżyserii LUDWIKA RE­N. scenografii JANA KO­SIŃSKIEGO i kostiumach ALEGO BUNSCHA. Ten świetny dramat w całości poświęcony polity­ce, grze politycznej, walce o władze zagrany został bez przekonania, tak jakby ak­torów niewiele obchodziły sytuacje, w jakich się zna­lazły przedstawione przez nich postacie. Tylko Ka­sjusz (ZBIGNIEW ZAPASIEWICZ) organizator i jedna z głównych sprężyn spisku przeciwko Cezarowi zdaje się rozumieć, że nie są to obojętne sceny historyczne, czy też drama psychologiczna, lecz rzecz ki­piąca sprawami, z których niejedna dałaby się odnieść i do naszej niedawnej prze­szłości. Być może, że chłód i bezbarwność tego przedsta­wienia ma swoje źródła nie tylko w aktorskiej powścią­gliwości, lecz i w dyspro­porcji między kameralnym zamysłem reżysera, który zrezygnował ze scen maso­wych i rozgrywa rzecz na bliskic