Telewizyjana prapremiera "Judasza z Kariothu" K. H.Rostworowskiego stała się prawdziwym wydarzeniem. Przede wszystkim dlatego, że po wielu latach nieobecności na scenie i w świadomości spo­łecznej - przypomniano (pierwsza zrobiła to zresztą Izabella Cywińska swoją niedawną premierą w Pozna­niu!) nareszcie dzieło dramaturga, który uważany był za najwybitniej­szego twórcę przed wojną. I jeśli na­wet w ówczesnych entuzjastycznych ocenach dopatrzeć się można przesa­dy (twórczość Rostworowskiego bu­dziła zresztą od początku kontrower­syjne sądy, w równym chyba stopniu zachwycała, jak i wzburzała krytykę) - w krajobrazie dramaturgii polskiej była tak ważna i tak znamienna, że usunięcie jej z obiegu, skazanie na niepamięć musiało zubożyć, a zara­zem zafałszować pełny obraz tego, co tworzyło teatr polski. Dziś, po świeżej premierze w teatrze poznańskim i, zwłaszcza, po prapremierze telewi­zyjnej - rzecz nieomal niewiarygod­na: jak