Dwadzieścia pięć lat minęło, gdy na Żoliborzu grupa młodych entuzjastów i zapaleńców wyczarowała ze starej skrzyni po piernikach teatr kukiełkowy "Baj" przy RTPD. Dużo wytrwałości i entuzjazmu musia­ła mieć ta pierwsza kadra kukiełkarstwa polskiego, gdy w ówczesnych wa­runkach, bez żadnych wzorów, doświad­czeń i poparcia rozpoczęła swój pio­nierski marsz ku Polsce Ludowej. Od pierwszej bowiem chwili stanęli do tej pracy ludzie, którzy ze świadomością i uporem ten cel przed sobą widzieli i do niego kroczyli. Był jeszcze jeden cel, który stał się drogowskazem dla Baja. Celem tym by­ło nieść dzieciom radość. Wielką przeto miłością darzyli mali widzowie aktorów Baja. Być nawet może, że tu tkwi ta­jemnica dlaczego Baj wytrwał i prze­trwał. Trudno tu wymienić nazwiska osób, które zasługują na uznanie czy wyróż­nienie, gdyż Baj stanowił zwarty kolek­tyw artystyczny. Znajdziemy dziś tych ludzi w Polsce Ludowej na odpo­