Jest to przykład pierwszorzędnej literatury drugorzędnej. Napisana sprawnie i fachowo sztuka Mary O'Malley powiela przecież wię­kszość antyklerykalnych schematów kształ­tujących się od czasów, gdy Luter przybijał swe tezy do drzwi katedry w Wittenberdze. Sądy autorki na temat Kościoła, powierzchowne może i niezbyt wyrafinowane budziły jednak u widzów polskiej prapremiery żywe zainteresowanie, zaś stworzone przez nią, nieco nazbyt jednoznaczne, postacie dawały materiał dla interesujących ról. Stwo­rzyli je: Ewa Agopsowicz, Grażyna Misiorowska, Judyta Paradzińska i Grzegorz Pawlak (świetna, dowcipnie zagrana postać bikinia­rza Dereka). Bardzo dobre sceny zbiorowe są zasługą reżysera Kevina Hayesa. Pominął on najbardziej drastyczne momenty dramatu (profanacja krucyfiksu), ale i tak zarzuty Mary O'Malley pod adresem kleru za­brzmiały niezwykle ostro. Mimo imprimatur udzielonego przedstawieniu przez profesora opolskiego seminarium duchownego (zapro�