Jerzego {#os#1115}Jarockiego{/#} uważa się za współtwórcę sukcesów teatralnych wielu współczesnych pi­sarzy. Jest bowiem reżyserem wyjątkowo wra­żliwym na literaturę: umie ją czytać, interpre­tować, a co najważniejsze potrafi z dużym tak­tem i smakiem przekształcać materiał pisarski (często pozbawiony scalającej koncepcji dra­maturgicznej) w ciekawy kształt teatralny. Jakże twórcze i dyskusyjne, a zawsze bogate tea­tralnie są inscenizacje sztuk Tadeusza {#au#9}Różewicza{/#}, które systematycznie bierze Jarocki na swój warsztat ("Moja córeczka", "Stara kobieta wysiaduje", "Na czworakach"). A twórcze są dlatego, że jest reżyse­rem, który buduje własny, frapujący intelektualnie teatr, nigdy nie niszcząc pisarskich konstrukcji, mimo że daleki jest w swoich zabiegach inscenizacyjnych od pedantycznej wierności wobec tekstu. Jeżeli zmienia jego sens - a praktyki takie stosuje - to potrafi uzasadnić logikę i potrzebę tego typu do­k