"Irkucka historia" należy do rodziny tea­tralnych opowieści, takich jak "Nasze mia­sto" Wildera, opowieści naiwnych i wzru­szających, a zarazem mających ambicje mówienia o najbardziej podstawowych sprawach człowieka - od jego narodzin po śmierć - o miłości, pracy, marzeniach i rozczarowaniach. Problemy, które w "nor­malnym" dramacie pokazywane są w ostrych skrótach, poprzez dramatyczne konflikty, konfrontacje postaw i dialogo­we spory - tutaj rozpływają się w powol­nym tempie narracji, tracą kanty i wyraź­nie zarysowane profile, nabierają dystansu w dublującym przez cały czas akcję ko­mentarzu. W "Irkuckiej historii" mówi się o spra­wach wielkich. O ogromnej budowie przeo­brażającej świat, o kolosalnych maszynach, o potężnej rzece, która mogłaby pomieścić w sobie wszystkie rzeki Europy. Ale lu­dzie, którzy tam występują, którzy nawet czasami mówią wielkie słowa, są bardzo zwyczajni, naiwni i prości, mają ,,swoje wady i zalety", ma