Po Millerze w Teatrze Naro­dowym, po O`Neillu w Tea­trze Polskim, nikogo już nie dziwi Goethe w Teatrze Współczesnym. Więc i my przestańmy się dziwić, bo nic tak nie ośmiesza, jak zdrowy rozsądek, i przyjmijmy z wdzięczno­ścią to, czym nas częstują. A po­wód do wdzięczności jest, bo otrzy­maliśmy od Axera spektakl wyjąt­kowej piękności, lekcję stylu od dawna u nas nie uprawianego. Po­zostawmy więc na boku pytanie, jaką przydatność właśnie dla Tea­tru Współczesnego ma próbowanie tego stylu. Konsekwentna stylowość, rozu­miana jako poddanie wszystkich elementów spektaklu nadrzędnej za­sadzie estetycznej, jest jednym z za­dań sztuki teatralnej. Otóż uzyska­nie efektu stylowości jest tym trud­niejsze, im bardziej sztuka dotyczy współczesności, procesów życiowych będących w toku, tendencji, których wynik trudno jeszcze przewidzieć. Powstaje sprzeczność między zada­niami teatru jako sztuki i teatru jako instytucji społecznej