Dramat francuski w latach pięćdziesiątych był trybuną egzystencjalizmu, w dramacie angielskim dominował rozwój form poetyckich, czego przykładem była choćby twórczość Christophera Fry'a i innych autorów startujących na scenie Poets' Theatre. W Ameryce, obok dramaturgów sławnych w latach 20. i 30., kontynuujących swą twórczość, jak 0'Neill, Thornton Wilder, William Saroyan, Tennessee Williams czy debiutujący po wojnie Arthur Miller, największe triumfy w teatrach odnoszą jednak autorzy, o których wielki krytyk angielski, Allardyce icoll powie: "Twórczość ich jest niemal jednolicie realistyczna i chociaż tu i ówdzie potykamy się z wybitniejszymi sztukami, odnosimy wrażenie, że przeważnie rzymają się reguł, które uniemożliwiają im wyjście poza obręb swego ezpośredniego materialnego otoczenia". Z tego kęgu jest też psychologiczny ramat Williama Gibsona "Dwoje na huśtawce". Sztuka zawdzięczała swój sceniczny, telewizyjny i filmowy sukces nie