12 grudnia na deskach teatru Studio premiera "Zbyt głośnej samotności" Hrabala w reżyserii Tomasza {#os#25577} Mana{/#}. Rozmawiamy z nim o kulisach powstawania spektaklu i pisarstwie Bohumila Hrabala. Przeżywamy wysyp adaptacji tekstów Hrabala: we Współcze­snym {#re#18347} "Bambini di Praga"{/#}, w Dramatycznym {#re#30542} "Obsługiwa­łem angielskiego króla"{/#}, teraz Pana "Zbyt głośna samotność". Czy mamy modę na Hrabala? Moda ma pejoratywne zna­czenie, zaczyna się i kończy, nie ma korzeni. Nie ma też ciągu dalszego. W przypad­ku Hrabala można mówić o opisie pewnej wrażliwości. Pisał o prostych, bardzo wrażliwych i normalnych lu­dziach i to jest fascynujące. "Zbyt głośna samotność" jest jednym z ważniejszych utwo­rów Hrabala. Co takiego poru­szyło Pana w tym tekście, że postanowił Pan zaadapto­wać go dla potrzeb teatru? Sam mam podobną wrażli­wość. A tak konkretnie, spektakl ten jest trochę opo­wieści�