AMBITNY i trudny zamysł arty­styczny podjął Teatr Domu Woj­ska Polskiego, włączając do swego repertuaru Calderona de la Barca - autora, którym zachwycali się wiel­cy poeci romantyzmu, którego tłu­maczył Słowacki, który ma już swo­je bogate tradycje na scenach eu­ropejskich. Dla nas całość twórczo­ści Calderona jest raczej mało zro­zumiała, , trudna do przyjęcia, choć zawsze poetycko piękna. Był bowiem Calderon poetą dworu, poetą schył­kowej już epoki świetności monar­chii hiszpańskiej, wówczas gdy pysznymi gestami grandów i hidalgów starano się przesłonić rzeczywi­stą i coraz większą nędzę ludu hisz­pańskiego, a w fanatyzmie religij­nym i świętej inkwizycji szukano ratunku przed narastającym wybu­rzeniem społeczeństwa. "Alkad z Zalamei" jest jednak sztuką wyjątkową; nie ma w sobie nic z mistycyzmu i alegoryczności. Raz jeszcze potwierdza się w tym dziele stare prawo: w artyście rzeczywiście wielkim, nawet wbrew "ofi