DWIE wielkie klasyczne tragedie Fryderyka Schillera spotkały się w bieżącym repertuarze sto­łecznych teatrów. Teatr Współczesny wystawił "Marię Stuart" w reżyserii Erwina Axera, a Teatr Polski wystą­pił z premierą "Intrygi i mi­łości" w reżyserii Wandy La­skowskiej, scenografii Otto Axera, z muzyką Augustyna Blocha. W obydwu tych pozycjach główne role grają kobiety, a ich wielkie namiętności spla­tają się ściśle z ówczesnymi układami politycznych sił. Oczywiście w takim starciu zwycięża polityka. Z tym, że na scenie Współczesnego dwie rywalki i zdecydowane prze­ciwniczki mają ukoronowane głowy, koniec sporu jest za­tem, zgodnie z historią, rów­noznaczny ze spadnięciem topora. Wyrok odbywa się na mocy prawa, a przebieg spo­ru obserwowany jest bacznie przez wszystkie zainteresowa­ne państwa. Mimo to jednak nikt nie jest w stanie urato­wać Marii Stuart, więzione, przez swą angielską kuzynkę Elżbietę, władczynię wielkiego, sil