Z Waldemarem Śmigasiewiczem, reżyserem naj­nowszej premiery Teatru Miejskiego, "Trans-Atlantyk", rozmawia Grażyna Antoniewicz - Dlaczego wciąż wraca pan do twórczości autora "Ferdydurke"? - Im częściej spotykam się z Gombrowiczem, tym bar­dziej jestem nim zafascyno­wany. Dla mnie jest on part­nerem w nieustającej podró­ży w głąb człowieka, artysty, sztuki. Ale trzeba znaleźć ze­spół, który byłby nim zafascy­nowany i miałby wspólne po­czucie humoru. Gombrowicza nie da się robić na serio. On wymaga tańca. - Co zobaczy widz, który przyjdzie na spektakl? - Być może siebie, w krzy­wym zwierciadle. Z dystan­sem i ironią może się utożsa­mić z głównym bohaterem i jego perypetiami. "Trans-Atlantyk" (pierwsza emigra­cyjna powieść Gombrowicza) to historia "rozbitka", który gdzieś w nieznanym dla sie­bie miejscu próbuje zorgani­zować się i spojrzeć z oddali na polską rzeczywistość. Z całym tym terrorem patrio­tycznym, obowiązk