9 I godz. 20.05 p. 2

"Echo eksplozji, jaka nastąpiła owej wiosennej nocy - pisał w 1958 r. jeden z angielskich krytyków teatralnych - wciąż jeszcze niesie się po statecznych kuluarach angielskiej kultury". Mowa o wieczorze 8 maja 1955 roku, kiedy to w jednym z czołowych londyńskich teatrów odbył się debiut Johna Osborne'a, prapremiera jego sztuki "Miłość i gniew", która otworzyła w angielskiej dramaturgii bogaty i ważny rozdział pt. "młodzi i gniewni". Debiut Harolda Pintera (ur. 1930 r.). przedstawiciela tej samej generacji co Osborne i inni "gniewni" (J. Arden, A. Wesker), odbył się w odmiennej atmosferze, w kameralnych warunkach Studia Teatralnego Uniwersytetu w Bristolu. Zestawienie to wielce charakterystyczne. Pinter w swojej dramaturgii ("Urodziny Stanleya", "Dozorca", "Powrót do domu", "Kolekcja", "Samoobsługa") nie odwoływał się do szerokiego kręgu widzów, nie podejmował batalii generalnych jak czynili to jego rówieśnicy o bardziej radykalnych poglądach społecznyc