Jeden z najwybitniejszych dramaturgów amerykań­skich pierwszej połowy na­szego wieku, Maxwell Ander­son, polskim widzom jest pra­wie nieznany. Najwybitniejszą jego sztukę, "Scenerię zimową" w przekładzie Macieja Słom­czyńskiego, po krakowskiej prapremierze sprzed dwóch lat obecnie wystawia warszawski Teatr Dramatyczny w reżyserii Jana Bratkowskiego. Przedstawienie to jest bardzo starannie i solidnie wykonane. Dojrzała, drobiazgowa reżyseria Jana Bratkowskiego, bardzo funkcjonalna i zarazem dobrze dostrojona i do naturalistycznego, i do poetyckiego planu sztu­ki Andersona scenografia Zofii Pietrusińskiej; dobra i doskona­le poprzez aparaturę teatralną brzmiąca muzyka Andrzeja Trzaskowskiego; świetna obsa­da aktorska, w której na czoło wysunęli się Zbigniew Zapasiewicz oraz Ignacy Gogolewski, a wymienić należy także Magda­lenę Zawadzką, Mieczysława Mileckiego, Ryszarda Pietruskiego i Zygmunta Kęstowicza. Są to niezaprzeczalnie dobre składniki dob