Mówiliśmy "schillerowska Pa­storałka", "schillerowskie Dzia­dy", "schillerowscy Krakowiacy i Górale". Znakiem szczególnym wielu prezentacji na naszych sce­nach było słowo "schillerowski". Bywało różnie: bo było to i słowo - godło, i słowo - spór, słowo - walka i słowo - poezja. Ale w każdym wypadku łączyło je to samo: słowo to manifestowało oryginalność teatralnego "cha­rakteru pisma", niepowtarzal­ność przeżycia artystycznego z obu stron rampy. Każdy uczest­nik "schillerowskiego" spektaklu czuł, że bierze udział w teatral­nym przedsięwzięciu, któremu już za życia sądzone było przejść do historii naszej teatralnej kul­tury. Dziś mówimy już "schille­rowska Halka". Dla tych, którzy mieli możność brać udział w latach trzydzie­stych w seminariach na temat "Halki", prowadzonych przez Leo­na Schillera, warszawska pre­miera arcydzieła Moniuszki jest tylko realizacją myśli, badań i poszukiwań prowadzonych przez Schillera już