W ostatnich latach powstało u nas wiele sztuk historycznych. Nawet nie będąc zwolennikiem tego typu drama­turgii trzeba przyznać, że są to utwory dziś najciekawsze, które bez trudu wygrywają z okrojoną te­matycznie zawartością sztuk o współ­czesności. W tych ostatnich proble­matyka narodowa jest nieobecna, podczas gdy zajmuje ona pierwsze miejsce w sztukach o historii, gdzie tematem głównym jest utrata nie­podległości i próby jej odzyskania. Toteż poza przypomnieniem, skąd przychodzimy, kroniki historyczne spełniają też inną funkcję zastępczą, uczą ojczyzny. Podobnie rzecz się ma z publicystyką historyczną, która jednak nie może zastąpić historii żywej, aktualnej. Li­czne eseje i szkice, niewiele dorzu­cając do wiedzy o taktach, usiłują je tylko zinterpretować, podporządko­wać wyznawanej tezie. Jest to o tyle naturalne, że czysty obiektywizm w humanistyce nie istnieje, istniej