Wśród autorów dzieł wykorzystywanych na teatralnej scenie są tacy, których za­dowala już zwyczajna "dobra robota". In­ni nie znoszą jednak najsolidniejszej nawet przeciętności, utwory ich ożywają dopie­ro dzięki nietuzinkowym realizacjom. Dla przykładu: można czerpać jaką taką satys­fakcję z porządnej, choć wyzbytej polotu inscenizacji "Hamleta", lecz wystawiony "po bożemu" "Król Edyp" będzie już raczej trudny do zniesienia; szkolne przedsta­wienia fredrowskie były niegdyś chlebem powszednim naszych teatrów, utrzymane na tym samym poziomie inscenizacje ro­mantyków - już tylko ich zakałą... Nawet jeśli zaproponowany podział wyda się ko­muś zbyt subiektywny i trywialny, to da się on zastosować przynajmniej w niektó­rych sytuacjach, np. w przypadku opęta­nego obsesją wielkości Witolda Gombro­wicza. Jego dzieło bez większych skrupu­łów zakwalifikować można do drugiej z wymienionych grup. Potwierdzeniem tej prowizorycznej tezy może